Postreview | Datarock – Red

Σου δίνω δέκα δευτερόλεπτα να μου πεις τι σου έρχεται στο μυαλό όταν ακούσεις την λέξη Νορβηγία. Κρύο; Ο Edvard Munch; Κράτος πρόνοιας; Ασπρουλιάρηδες φλώροι και δίμετρα ξανθά μανάρια; Αν ακούς black metal θα αρχίσεις να μου λες ονόματα όπως Mayhem, Burzum, Darkthrone, Immortal, Dimmu Borgir. Καλά τα πας αλλά δεν σου πήγε το μυαλό εκεί που ήθελα, να σκεφτείς τους Datarock!

Οι Datarock είναι ένα ντουέτο από το Bergen της Νορβηγίας οι οποίοι κυκλοφόρησαν το 2009 τον δεύτερο  τους δίσκο με τίτλο Red. Το ντουέτο αυτό  θα το έχεις πετύχει είτε σε παιχνίδια της E.A. ή στην διαφήμιση του iPod. Χαρακτηριστικό στοιχείο τους οι κόκκινες αθλητικές φόρμες και τα μεγάλα μαύρα γυαλιά. Αυτοί οι δύο τύποι που λες γράφουν καταπληκτική μουσική και χαίρονται την ζωή τους σαν Έλληνες. Το Red κυκλοφόρησε στις 8 Ιουνίου του 2009 από την ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία Young Aspiring Professionals η οποία μάντεψε τι, είναι των Datarock. Το NME δεν δίστασε να του δώσει 6/10 ενώ τα Clash, Contactmusic και Pitchfork Media έδωσαν το 7ράκι τους. Αυτά με τα τυπικά της υπόθεσης αλλά ας περάσουμε στο ψητό που είναι η παρουσίαση του δίσκου.

Το Red σε γενικές γραμμές είναι ένας πολύ καλός δίσκος ο οποίος έχει dance, funk,nu-disco και Punk στοιχεία. Αρχίζει δυνατά με το The Blog το οποίο στην αρχή ξεκινάει αργά με τα χειροκροτήματα να σου ανεβάζουν την αυτοεκτίμηση ενώ στην συνέχεια όταν ανάβουν τα αίματα μπορεί να κάνει το ωραίο milf-άκι απέναντι σου να κουνάει ρυθμικά  το τακούνι της και τα black metal παιδιά να θυμηθούν τους Arcturus με τα λυρικά φωνητικά του Fredrik Saroea και τους Dimmu Borgir με τα μάχιμα σίνθια. Συνεχίζουμε με το Give it up στο οποίο έχουν φορέσει ήδη τις κόκκινες φόρμες και τα μεγάλα γυαλιά. Το στοιχείο της Disco και της Dance αισθητικής είναι έντονο. Αρκεί να δεις μια φορά το βίντεο κλιπ του Give it up για να σου έρθει στο μυαλό το Thriller του M.J. και να σου φτιάξει αμέσως την διάθεση. Το 3^ο κομμάτι του δίσκου είναι το True Stories το οποίο είναι στα ίδια επίπεδα με το Give it Up. Το milf-άκι απέναντι σου συνεχίζει να κουνάει ρυθμικά το τακούνι της ενώ ακούει τον Fredrik Saroea να μιλάει για ιστορίες καθημερινής τρέλας. Συνεχίζοντας προς το επόμενο το οποίο ονομάζεται Dance! δαγκώνω τα χείλη μου και χορεύω μπροστά από τον καθρέφτη σκεπτόμενος τον John Travolta στο Grease που φρόντιζε το πουκάμισό του να είναι πάντα στην εντέλεια και οι φιγούρες του φωτιά. Το Dance! Είναι δυνατό έχει αρκετά Disco, Dance στοιχεία και πιστεύω πως είναι ότι είναι ένας κρυμμένος άσσος στο μανίκι ενός Dj που θέλει το κοινό του να χορέψει. Τα Molly και Do it your way κατά την πρώτη ακρόαση περνούν αδιάφορα αλλά αν τα αφήσεις να παίξουν ολόκληρα και τα ξανακούσεις άλλη μια φορά θα καταλάβεις πως έχουν κάτι, αλλά όχι τόσο όσο αυτά που ακούσαμε έως τώρα. Αν είσαι στις καλές σου μπορείς να τους δώσεις μια ακόμα ευκαιρία. Και με αυτά και με αυτά φτάσαμε στην μέση του δίσκου και το In the Red. Θέλω να σε προειδοποιήσω πως είναι ορχηστρικό και μοιάζει πολύ με αυτά που έγραψαν οι Beastie Boys στο The Mix Up. Αν σου άρεσε το The Mix Up τότε θα σου αρέσει και το In the Red. Αν δεν έχεις ακούσει το The Mix Up τότε προετοιμάσου για ένα ρυθμικό, ενίοτε χαλαρό και σίγουρα παιχνιδιάρικο 3λεπτο. Πάμε παρακάτω! Το Fear of Death είναι όλα όσα σκέφτεσαι στο μετρό ή στο λεωφορείο ή στο αυτοκίνητο έχοντας κολλημένο το κεφάλι σου στο τζάμι και τα ακουστικά στα αυτιά. Όπως το μαρτυράει  και ο τίτλος είναι οι σκέψεις του Fredrik για τον φόβο του απέναντι στον θάνατο. Το track νούμερο 9 ακούει στο όνομα Amarillion και η δυναμική του είναι γύρω στο 50%- 60% της δυναμικής των 3^ων πρώτων τραγουδιών. Επειδή σε μπέρδεψα και ίσως να μην είσαι καλός στα μαθηματικά θα σου πω, πως εγώ θα το άκουγα το πρωί που θα πήγαινα στην δουλεία βλέποντας τον ήλιο να ανατέλλει σιγά σιγά και την πρωινή ψύχρα να με ξυπνάει. Για το The Pretender δεν θα σου πω πολλά, είναι από τα αγαπημένα μου και σε προκαλώ να δεις το έξυπνο βίντεο κλιπ του στο YouTube. Δυνατό, χορευτικό το οποίο σε κάνει να κινείσαι ρυθμικά πριν καν το καταλάβεις. Τα Back to the seventies και το Not me θα στο πω με απλά ελληνικά. Δεν μου αρέσουν αλλά για να πειστείς και εσύ ο ίδιος πως δεν σου αρέσουν άκουσε τα και ο ίδιος. Νομίζω 1 λεπτό και για τα δύο είναι αρκετό για να πατήσεις next στο iTunes. Και φτάνοντας στο τελευταίο τραγούδι του δίσκου το οποίο λέγετε New Days Dawn μπορεί να μπερδευτείς και να πεις  «Ποιος μαλάκας έβαλε τραγούδια του Αλιάγα στο torrent των Datarock». Αλλά αν δεν το πεις αυτό ετοιμάσου για ένα ωραίο αργό ρομαντικό κουπλέ και ένα δυνατό ρεφρέν σε επίπεδα τζαζ μπάντας. Κατά την γνώμη μου είναι από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου. Δεν μπορείς να φανταστείς τους κόκκινο φορεμένους 30αριδες να άφηνουν για λίγο την Disco και να γράφουν κάτι τόσο κοντά στα Τζαζ σύνορα! Καλή ακρόαση!